και τα κουνουπια,οι σφηκες,οι ταραντουλες κι οι κατσαριδες κι ολες μαζι καθισαν αναπαυτικα στα καλαμια του απομερου βρωμικου βαλτου,ξεκουρασαν τα ημιδιαφανα φτερα και τα κοκκαλιαρικα ποδια τους και γεμισαν τα ποτηρια τους με νεκταρ 20 ετων,που ειχαν συλλεξει απο μια μικρη αθωα καμπανουλα,που η μοιρα της το'χε να τελειωσει την συντομη ζωη της μαραμενη και ξεζουμισμενη..
παει καιρος απο τοτε που διαφεντευαν τον καμπο και τους αγρους.ηταν ο φοβος κι ο τρομος των χωρικων,των κατασκηνωτων και των ακουραστων μυρμηγκιων..
ηταν σκοτεινες εποχες τοτε,ολοι λογοδοτουσαν στα μεγαλα αφεντικα..αν δεν εδειχνες τον πρεπων σεβασμο,τα μπουμπουνοκεφαλα τσιρακια τους,οι μυγες, βουιζαν μες στο κεφαλι σου,παταγαν με λυσσα με τα βρωμοποδαρα τους το φαγακι σου, συνουσιαζοντουσαν ακαταπαυστα προσβαλλοντας βαναυσα την δημοσια αιδω κι υστερα ετριβαν με ευχαριστη-τι ευχαριστηση!πραγματικη απολαυση!- τα ποδια τους για να εκμηδενισουν την μικρη αποσταση που σε χωριζε απ'το νευρικο κλονισμο.
ολα αυτα ομως εφτασαν στο τελος τους..η λυτρωση ηρθε με ενα χημικο παρασκευασμα που πηρε την ονομασια ΕΝΤΟΜΟΚΤΟΝΟ.
τα εντομα επεφταν νεκρα απο δω κι απο κει...πανω σε χορτα, κατω απο χορτα,μεσα σε αποθηκες,εξω απο αποθηκες.
μεχρι που η καταρα αυτη επληξε και τις μεγαλες "οικογενειες". οταν η πρωτη φτερωτη κατσαριδα αφησε τον ματαιο τουτο κοσμο ολοι ηξεραν οτι η κατασταση ειχε φτασει στο απροχωρητο. κανεις δεν ηταν ασφαλης.
αποτραβηχτηκαν λοιπον στους υπονομους και τα ελη...και σε μια παραλια της αχαιας,την καλογρια.
αυτο το τελευταιο καταφυγιο φιλοξενουσε τα μεγαλα κεφαλια..οι αλλοι στις πολεις ηταν αναλωσιμοι. εκει λοιπον,ηταν και το βαλτοτοπι που συναντηθηκαν εκτακτα σημερα οι αρχηγοι-οσοι απεμειναν τουλαχιστον.τελειως τυχαια ειχαν ολες γυναικεια ονοματα(η λυδα η κατσαριδα,η μαρουσσα η βρωμουσα, η τιτικα η σφηκα και η σουλαρα η ταραντουλα-ριμα κανει το σουλα αλλα ολοι την φωναζαν σουλαρα) , εκτος απ'το κουνουπι που ηταν απροσδιοριστου φυλου και το φωναζαν μπομπ.αφου χορτασαν νεκταρ και εντομομεζεδες, ανασκουμπωθηκαν.
ειχαν μαζευτει για ενα σοβαρο λογο εκει και ολοι αναγνωριζαν την βαρυτητα της καταστασης.
οι μερες της αφθονιας ειχαν περασει ανεπιστρεπτι και η παρακμη σαπιζε τα παντα γυρω τους.διεξοδος δεν υπηρχε οταν μεσα στο σκοταδι και την απογνωση αχνοφανηκε μια λυση!
ηταν του μπομπ και η σημερινη συναντηση γινοταν για την παρουσιαση της.
η λυση λοιπον ηταν απλη..
..η δολοφονια της αννουλας!
η αννουλα ηταν μια πεταλουδα,καινουρια στη γειτονια και τα λιβαδια, αλλα ηταν το μονο εντομο που αγαπουσαν οι ανθρωποι. και πως να μην την αγαπουσαν,η αννουλα ηταν μια ζωγραφια. οχι μεταφορικα. κυριολεκτικα. η αννουλα ηταν μια πεταλουδα που ξεπηδησε απο μια ζωγραφια,την ζωγραφια της χριστινας. ενος μικρου κοριτσιου με κοκκινα μαγουλα και μεγαλα λαμπερα ματια. η χριστινα την αγαπουσε πολυ την ζωγραφια της και την ειχε κατω απ'το μαξιλαρι της. συνεπαρμενη απ'την αγαπη της,η αννουλα η πεταλουδα, μια μερα ξεπηδησε απ'την ζωγραφια κι αρχισε να πεταει δειλα στην αρχη, πιο ζωντανα μετα μεχρι που αφεθηκε σε εναν χορο ονειρικο,σε ενα ταξιδι των αισθησεων.
με καθε πεταγμα της αννουλας, μεγαλωνε η αγαπη της χριστινας γι'αυτην και ο κοσμος γινοταν πιο ομορφος.καθε βραδυ ή οταν η αννουλα κουραζοταν, η χριστινα την εβαζε στη ζωγραφια κι αυτη απλωνε νωχελικα τα φτερα της κι αφηνε την ομορφια της να ποτισει το χαρτι.
για να επανελθουμε στο θεμα μας ομως, η λυση που προτεινε ο μπομπ ηταν απλη και ανεξοδη.
σκοτωνοντας την αννουλα θα εξαφανιζαν την ομορφια της και αρα δεν θα υπηρχε συγκριση και μετρο για την δικη τους ασχημια. η αννουλα δεν θα απορροφουσε πια ολα τα καλα συναισθηματα και το μισος των ανθρωπων για τα υπολοιπα εντομα θα καταγιαλαζε και θα χανοταν αφου δεν θα υπηρχε το αντιπαλο δεος να τους συνθλιψει.
το ακροατηριο εμεινε για λιγο συλλογισμενο μετα το τελος της ομιλιας του μπομπ(ηταν ολοι και ζαλισμενοι απ'το νεκταρ) και μετα ξεσπασε σε ενθουσιωδη χειροκροτηματα(αθορυβα βεβαια αλλα για των κοσμο των εντομων ενθουσιωδη).
η αποφαση παρθηκε ομοφωνα! η αννουλα επρεπε να πεθανει.
την αλλη μερα η σουλαρα επιασε απο κοντα 2 σκαθαρια που ηταν τα κατοικιδια ενος μικρου μπομπιρα της δευτερας ταξης.
το σχεδιο ηταν απλο. οταν ο μπομπιρας θα κοιμοταν, τα σκαθαρια με τις υπνωτιστικες τους ικανοτητες θα του εκαναν πλυση εγκεφαλου ωστε την αλλη μερα,στο σχολειο, να εκλεβε την ζωγραφια της χριστινας και να την κατεστρεφε.
οταν εφτασε το επομενο πρωι η χριστινα στο σχολειο,η αννουλα χουζουρευε ακομα ανυποπτη στη ζωγραφια της. η πρωτη ωρα τελειωσε και χτυπησε το κουδουνι για το μεγαλο διαλειμμα.
η χριστινα ετρεξε στην αυλη να παιξει σχοινακι με τις φιλες της.
ο μπομπιρας της δευτερας ταξης συρθηκε αθορυβα στην αιθουσα. δεν ηξερε ποια ηταν η τσαντα της αννουλας αλλα ηταν το μεγαλο διαλειμμα κι ετσι ειχε χρονο να κατσει να ψαξει ολες τις κοριτσιστικες τσαντες για την κολλα Α4 με την ζωγραφια της αννουλας.
το βραδυ στον βαλτο η συζητηση ειχε αναψει.. η σουλαρα ηταν ακομα αφαντη και μονο αυτη ηξερε τα νεα για την εκβαση του σχεδιου.. η προσμονη εφερνε ανατριχιλες στα 6ποδα οπως τον παλιο καλο καιρο.
ξαφνικα ακουστηκε ενα σουρσιμο πισω απ'τα καλαμια. κατι πλησιαζε, κατι μεγαλο..
οι συζητησεις επαψαν,μια αποκοσμη σιωπη απλωθηκε στον βαλτο(που και που διακοπτοταν απο τον λοξυγγα ενος γρυλλου).. και επιτελους η σουλαρα εμφανιστηκε!!!
φαινοταν κατακοπη και κουβαλουσε μια ασπρη ουρα.
"Τι ειναι αυτοο??" τσιριξε η λυδα.
"οι ζωγραφιες", απαντησε η σουλαρα
"ποιες ζωγραφιες; τι ειναι αυτα που λες??",συνεχισε στον ιδιο τσιριχτο τονο η λυδα
τωρα ειχε αρχισει να απλωνεται βαβουρα,η ανησυχια των εντομων ηταν φανερη.
"ο μπομπιρας δεν ηξερε την τσαντα της χριστινας,βρηκε 11 ζωγραφιες με πεταλουδες-οσα και τα κοριτσια στην ταξη της χριστινας- και μας τις εφερε ολες"
απογοητευση κυριευσε το ακροατηριο.
''τι θα κανουμε τωρα?"απορησε καποιος..
"θα τις καταστρεψουμε ολες",ουρλιαξε η λυδα που ηταν γνωστη για την απο-φασιστικοτητα της.
οι ζωγραφιες ηταν μεγαλες και τα εντομα δυσκολευονταν να τις σκισουν,ετσι προταθηκε αντι να παλευουν ασκοπα, να αναψουν μια φωτια.
οταν εγινε κι αυτο αρχισαν με κοπο να σερνουν τις ζωγραφιες προς αυτη.οταν κι η τελευταια ζωγραφια αρπαξε, ξαφνικα μεσα απ'τις φλογες πεταχτηκε η αννουλα βηχωντας κι αγκομαχωντας αλλα ευτυχως ακεραιη.τα εντομα αρπαξαν μικρα πεταμενα ξυλακια, τα αναψαν(αντι δαυλων) και αρχισαν με λυσσα να κυνηγανε την αννουλα..
αυτη τρομαγμενη οσο και εκπληκτη προσπαθουσε με οση δυναμη της ειχε απομεινει να τους ξεφυγει.
το κυνηγητο ηταν ανελεητο..εφυγαν απ'τον βαλτο,περασαν τον μεγαλο θαμνο,την γρια καρυδια και το ξιπασμενο κυπαρισσι και βγηκαν σε εναν αυτοκινητοδρομο..(ολα αυτα ειχαν κρατησει ολο τη νυχτα,κοντευε να ξημερωσει)..κανεις δεν φαινοταν διατεθιμενος να τα παρατησει-εκτος απ'την μαρουσσα που στην διαδρομη αρπαξε λιγο απ'τον δαυλο και αποδημησε εις Κυριον. η αννουλα χτυπαγε με δυναμη τα φτερα της,προσπαθουσε να ξεφυγει και επαιρνε κουραγιο απ'την σκεψη της χριστινουλας που θα την περιμενε σπιτι..
κοιταξε για μια στιγμη πισω της. ολοι φαινονταν για καποιο λογο να ειχαν σταματησει.
"θα κουραστηκαν", σκεφτηκε ανακουφισμενη,"τα καταφερα!"
πλατς!κι εσκασε στο παρμπριζ του φορτηγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου