Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

still ill: Where be your gibes now?
αυτη ειναι μια αναρτηση απο ενα μπλογκ που θα μπορουσε να ειναι το δικο μου μετα απο καποια χρονια ( ελπιζω να μην προσβαλλει τον ιδιοκτητη του το "θρασος" αυτης μου της αποψης..).. την παραθετω εδω οχι γιατι εχει καποια συνεχεια με τις σκεψεις που θα ακολουθησουν αλλα γιατι ηταν η αφετηρια τους και αρα ενιωσα οτι οφειλα στο συγγραφεα της και δευτερευοντως στην αναγκη μου να επιτρεπω μια ολοκληρωμενη, ψυχοκοινωνικη θεωρηση των οσων γραφω (προς χαριν της πιστοτητας των νοηματων), μια θεση στο μλογκ. (μακαριος ο υπομενων το μηκος αυτης της προτασης)
διαβαζοντας λοιπον την αναρτηση αυτοματα γινοταν στο μυαλο μου μια κατηγοριοποιηση των σκεψεων διαφορετικων ανθρωπων (ανεαρτητως κοινωνικοπολιτισμικης προελευσης) για το ιδιο θεμα..σαφως και το ενδιαφερον της ολης υποθεσης ειναι το φασμα των λογικων οδων, που πιθανον εχουν κοινη αφετηρια αλλα καταφερνουν να καταληγουν σε διαφορετικους τερματικους σταθμους -ή και το ακριβως αντιθετο.
ολα αυτα περνουσαν απ'το μυαλο μου και με εκαναν να συνειδητοποιησω οτι τελικα ισως να μην λειτουργω τοσο ορθολογιστικα οσο νομιζα. μου πηρε χρονια να εμπεδωσω αυτη την πραγματικοτητα που μου ειναι τοσο ευκολο να κατανοησω θεωρητικα(τα ποικιλα μονοπατια της σκεψης). παντα υπηρχαν πραγματα που θεωρουσα αυτονοητα. πραγματα και ιδεες για τα οποια μου ηταν αδιανοητο οτι θα υπηρχε αντιλογος -τουλαχιστον σιγουρα οχι τετοιος ωστε να κλονησει τις θεμελιωδεις βασεις της λογικης μου,που θεωρουσα οτι ηταν και ο κοινος νους.
και τωρα διχαζομαι. πρωταρχικος σκοπος μου ηταν να αναρωτηθω ποσο περιεργο και θαυμαστο ειναι μεσα απ'ολη αυτη την πολυπλοκοτητα της σκεψης, να υπαρχουν εστω και 2 ανθρωποι που συμφωνουν- ή ακομα παραπερα,που σκεφτονται με τον ιδιο τροπο. και ποσο στατιστικα παραλογο ειναι αυτο, αν συμπεριληφθουν σ'αυτη την αναζητηση και πραγματικα στοιχεια(επιδημιολογικοι παραγοντες δημογραφικου τυπου,οικογενειακο ιστορικο, γενετικη συμμετοχη κλπ). γραφοντας ομως το κειμενο ενιωσα οτι με οδηγουσε αλλου. στο να συνειδητοποιησω τον απολυταρχισμο της σκεψης μου, που θεωρει αυταποδεικτη την αξια των δικων της συμπερασματων και περιφρονει ως απλοϊκα ή προϊον πλανης συμπερασματα, ιδεες που δεν συναδουν με τις δικες μου εγκατεστημενες και θεμελιωδεις πεποιθησεις.
το αφηνω να αιωρειται προς το παρον.
δι ενντ.