πανω απ'ολα ειλικρινεια..γι'αυτο λοιπον πρεπει να παραδεχτω οτι σημερα θα γραψω οχι συνεπαρμενη απο εναν ανυποταχτο καλλιτεχνικο οιστρο αλλα για να απασχοληθω με κατι προκειμενου να αποφυγω το πλυσιμο των πιατων..ειχα σκοπο να γραψω για τον θανατο αλλα θα πρεπει να περιμενει μαλλον αυτη η αναρτηση..
με αφορμη λοιπον μια ατακα απο ταινια("οι ανθρωποι χρειαζονται τις ιστοριες σαν το ψωμι.τους λενε πως να ζουν και γιατι")βρηκα το θεμα μου..
κ εχει να κανει με τις προσωπικες ιστοριες..οχι τις δικες μου αλλα των αλλων..
και ας μην παρεξηγηθει αυτο..δεν μιλαω για κουτσομπολιο αλλα για παρατηρηση κ ο,τι
συνεπαγεται αυτο..
σκεφτομουν λοιπον οτι απο πολυ μικρη ειχα μια ιδιαιτεροτητα. αντιμετωπιζα τις ταινιες,τα παραμυθια και τα κουτσομπολια το ιδιο. οχι σαν ενα τροπο να περναω την ωρα μου αλλα χωρις να το καταλαβαινω καπως σαν εμπειριες αλλων που ομως μπορουσαν ευκολα κι ανωδυνα να γινουν δικη μου πειρα.
ολο αυτο ειναι σχετικο βεβαια γιατι κατι θα ξερει ο κοσμος που υποστηριζει οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις κ ετσι καταληγω σε ενα διλημμα.
δεν μπορω να αποφασισω σε ποιο ποσοστο ειναι η ωριμοτητα που σε βοηθα να μαθαινεις απ'τα λαθη των αλλων ή η δειλια που σε αποτρεπει απ'το να τα επαναλαβεις.
και νομιζω οτι τελικα η απαντηση που ψαχνω δεν εχει να κανει με τιποτα απ'τα δυο..
ειναι θεμα συγκυριων και συμπτωσεων το αν θα επιλεξεις να ακολουθησεις τον λαθος δρομο που διαλεξε καποιος αλλος η οχι.ειναι θεμα χαρακτηρα τι θα επαναλαβεις και τι θα αποφυγεις και θεμα αντιληψης να ξερεις το λαθος και τις συνεπειες του πριν καν συντελεστει(η παθητικη εδω μονο ειρωνικα μπορει να χρησιμοποιηθει).
αρα τελικα γιατι ολη μου την ζωη νιωθω οτι ειμαι απλα ο παρατηρητης?
ισως γιατι δεν μπορω να ειμαι ο παρατηρητης της δικης μου ζωης,το κανουν αλλοι αυτο για μενα.και οσο ανεξαρτητη κι αν θελω να το παιζω,αυτοι οι παρατηρητες τελικα ειναι σημαντικοτεροι κι απ'τις ιδιες τις επιλογες..
τελικα κολλαει παντου αυτη η επιστημη. στη φυσικη δεν λεγαμε οτι δεν μπορουμε να μιλαμε για ενα φαινομενο αν δεν υπαρχει εξωτερικος του συστηματος παρατηρητης?
αυτα για σημερα
καληνυχτα παρασκευουλα και φρονιμα..
7 σχόλια:
καλησπερα,
(εγω γραφω αυτές τις μερες για να αποφυγω κουβεντες. "δεν μπορω, εχω δουλεια στο pc" & τετοια. τα πιατα τα πετας τουλαχιστον & απο το παραθυρο.)
Μηπως εισαι αφημενη λιγακι στις επιλογες των 3ων; λιγο ασφαλεια ή εξασφάλιση. εκτος αν το καταλαβαίνω λαθος. μονο θα παρατηρεις, ετσι απο μακρυα, για να επαληθευεις τον κανονα της φυσικης;
(καλα, ο "Κοσμος" ολο Manu Chao βαζει...ασχετο)
κοιτα εδω υπαρχει μια δυσκολια στην διακριση-το αφημενη στις επιλογες των αλλων σημαινει οτι αποφασιζουν αυτοι για μενα..αυτο δεν συμβαινει..αυτο που συμβαινει ομως ειναι οτι ειμαι λιγακι αφημενη στη ζωη γενικοτερα. δεν θα παρω καποιο ρισκο η μια πραγματικα σημαντικη αποφαση, προκειμενου να αποφυγω την ευθυνη. οσο για την παρατηρηση ευχομαι ειλικρινα να ερθει μια στιγμη που θα με αφηνει αδιαφορη,απλα γιατι η ζωη θα ειναι τοσο συνταρακτικη που δεν θα αφηνει περιθωρια..
συμπληρωνω στο 1ο post, οτι λαθος δρομος στην ζωη μας δεν υπαρχει τελικα. το αντικειμενικα σωστο και αποδεκτο ειναι μια νορμα για κοινωνικη συνοχη και ενταση του αισθηματος του "ανηκειν". θα ελεγα καλυτερα, κινουμαι οπως νοιωθω.
(εκτός αν εξαρτωμαι ή ζω κατω απο μια ομπρελλα 3ου ή 3ων, οποτε προσαρμοζομαι αναγκαστικα με τα δικα του/τους δεδομενα. τοτε ακολουθω).
τα της ευθυνης τα καταλαβαινω και επαυξανω.
το cliche περι συνταρακτικης το ξερεις. "εμεις, λεει, την κανουμε συνταρακτικη". μονη της γινεται στο ονειρο μας μονο. στο ευχομαι παρα ταύτα. δεν μου εχει τυχει καποια (περι αυτου προκειται μαλλον) τοσο μα τοσο γενναιοδωρη...
το λαθος -οπως ειπες κ εσυ- στην αναρτηση μπηκε στα πλαισια του προσωπικου.δεν αφορα το κοινως αποδεκτο.δεν εχω αποφασισει τελικα αν η καλυτερη φιλοσοφια ειναι δεν μετανιωνω γιατι οι εμπειριες με εκαναν αυτο που ειμαι ή το να αναγνωριζω τα λαθη μου ειναι δειγμα "σοφιας"(αν και δεν σημαινει απαραιτητα και μετανιωνω). οσο για την συνταρακτικη ζωη ηταν κατι δικο μου παιδικο -με τον τροπο που το εγραψα τουλαχιστον. ειναι ψευδαισθηση να ελπιζω οτι θα ξυπνησω και η ζωη μου θα ειναι το πιο ενδιαφερον παραμυθι απ'ολα αλλα μικρη το πιστευα και το εγραψα με μια νοσταλγια για εκεινη την αθωοτητα που με συνεπαιρνει σημερα να σου πω την αληθεια.θυμαμαι μια περιοδο της ζωης μου σε πολυ μικρη ηλικια,που εκλαιγα με λυγμους για να πεισω την μητερα μου οτι θα εκανα τα παντα για να "μην ειμαι συνηθισμενη" οπως ελεγα..τωρα γελαω οταν θυμαμαι αυτους τους προβληματισμους που ειχα μικρη αλλα κατα βαθος ζηλευω νομιζω τους ανθρωπους που ζουν με τα παιδικα τους ονειρα.το παρακανα παλι,σταματαω εδω.
Καλημέρα,
Δύσκολο το τέστ σήμερα. Εγώ μετανιώνω. Έχω μετανιώσει για πολλά για τα οποία ευθύνομαι προσωπικά εγώ, και στεναχωριέμαι γιά όσα ευθύνονται οι άλλοι (γονείς). Εκεί δεν γινόταν τίποτα. Απλά λέω, καλά δεν βλέπαν λίγο πιό πέρα οι άνθρωποι κλπ. [Ακόμα και αυτή τη στιγμή που το λέω όμως αυτό, που μεταθέτω την ευθύνη δηλαδή, κάπου μέσα μου σκέπτομαι ότι η τελική ευθύνη ήταν, είναι και θα είναι δικιά μου.]
Αχ, τα παιδικα ονειρα τωρα. τι πιανεις τωρα... λιγοι οι τυχερι. και ξερεις βεβαια ποιοι ειναι τελικα; αλλο τι φαινεται απ' εξω. οι καπατσοι, οι σκληροι, οσοι πατανε τον αλλο κατω, οσοι περνανε πρωτοι στη σειρα, οσοι δεν εχουν ιχνος συναισθηματος αλλα ενδιαφερονται μονο για τα λεφτα τους, οσοι ταπεινωνουν, οσοι σκεφτονται μονο τον εαυτο τους και δε στεκονται ενα βημα πισω παρατηρητες των τεκταινομενων, οσοι μιλανε συνεχεια χωρις να σιωπουν. δεν νομιζω, καλη μου jane, να κινεισαι με τετοιο τροπο στη ζωη σου. αν ναι, εχεις πιθανοτητες πολλες να πραγματοποιησεις ονειρα. Και στην προσωπικη ζωη, αλλα και στην απλη καθημερινη ζωη. Έτσι πρεπει να κινεισαι δυστυχως..
ooops βαρυνε...
εβαλα ονειρεμενα fado στα μπλογκ μου. αξιζει να τα δεις αν σ'αρεσουν. θελουν λιγη υπομονη αλλα αξιζουν. σου αφιερωνω, με οσο θαρρος μπορω να παρω, το fado της mariza για οσα μου εγραψες στο δεύτερο μισο του post. γεια
:)
αν δεν εχεις τι να κανεις, ελα να ακουσεις ενα τραγουδακι. θα το αφησω να παιζει μεχρι καποια ωρα. μεχρι να φωναξει ο γειτονας...
Δημοσίευση σχολίου