κι υστερα ηρθαν οι μελισσες..

και τα κουνουπια,οι σφηκες,οι ταραντουλες κι οι κατσαριδες κι ολες μαζι καθισαν αναπαυτικα στα καλαμια του απομερου βρωμικου βαλτου,ξεκουρασαν τα ημιδιαφανα φτερα και τα κοκκαλιαρικα ποδια τους και γεμισαν τα ποτηρια τους με νεκταρ 20 ετων,που ειχαν συλλεξει απο μια μικρη αθωα καμπανουλα,που η μοιρα της το'χε να τελειωσει την συντομη ζωη της μαραμενη και ξεζουμισμενη..
παει καιρος απο τοτε που διαφεντευαν τον καμπο και τους αγρους.ηταν ο φοβος κι ο τρομος των χωρικων,των κατασκηνωτων και των ακουραστων μυρμηγκιων..
ηταν σκοτεινες εποχες τοτε,ολοι λογοδοτουσαν στα μεγαλα αφεντικα..αν δεν εδειχνες τον πρεπων σεβασμο,τα μπουμπουνοκεφαλα τσιρακια τους,οι μυγες, βουιζαν μες στο κεφαλι σου,παταγαν με λυσσα με τα βρωμοποδαρα τους το φαγακι σου, συνουσιαζοντουσαν ακαταπαυστα προσβαλλοντας βαναυσα την δημοσια αιδω κι υστερα ετριβαν με ευχαριστη-τι ευχαριστηση!πραγματικη απολαυση!- τα ποδια τους για να εκμηδενισουν την μικρη αποσταση που σε χωριζε απ'το νευρικο κλονισμο.
ολα αυτα ομως εφτασαν στο τελος τους..η λυτρωση ηρθε με ενα χημικο παρασκευασμα που πηρε την ονομασια ΕΝΤΟΜΟΚΤΟΝΟ.
τα εντομα επεφταν νεκρα απο δω κι απο κει...πανω σε χορτα, κατω απο χορτα,μεσα σε αποθηκες,εξω απο αποθηκες.
μεχρι που η καταρα αυτη επληξε και τις μεγαλες "οικογενειες". οταν η πρωτη φτερωτη κατσαριδα αφησε τον ματαιο τουτο κοσμο ολοι ηξεραν οτι η κατασταση ειχε φτασει στο απροχωρητο. κανεις δεν ηταν ασφαλης.
αποτραβηχτηκαν λοιπον στους υπονομους και τα ελη...και σε μια παραλια της αχαιας,την καλογρια.
αυτο το τελευταιο καταφυγιο φιλοξενουσε τα μεγαλα κεφαλια..οι αλλοι στις πολεις ηταν αναλωσιμοι. εκει λοιπον,ηταν και το βαλτοτοπι που συναντηθηκαν εκτακτα σημερα οι αρχηγοι-οσοι απεμειναν τουλαχιστον.τελειως τυχαια ειχαν ολες γυναικεια ονοματα(η λυδα η κατσαριδα,η μαρουσσα η βρωμουσα, η τιτικα η σφηκα και η σουλαρα η ταραντουλα-ριμα κανει το σουλα αλλα ολοι την φωναζαν σουλαρα) , εκτος απ'το κουνουπι που ηταν απροσδιοριστου φυλου και το φωναζαν μπομπ.αφου χορτασαν νεκταρ και εντομομεζεδες, ανασκουμπωθηκαν.
ειχαν μαζευτει για ενα σοβαρο λογο εκει και ολοι αναγνωριζαν την βαρυτητα της καταστασης.
οι μερες της αφθονιας ειχαν περασει ανεπιστρεπτι και η παρακμη σαπιζε τα παντα γυρω τους.διεξοδος δεν υπηρχε οταν μεσα στο σκοταδι και την απογνωση αχνοφανηκε μια λυση!
ηταν του μπομπ και η σημερινη συναντηση γινοταν για την παρουσιαση της.
η λυση λοιπον ηταν απλη..
..η δολοφονια της αννουλας!
η αννουλα ηταν μια πεταλουδα,καινουρια στη γειτονια και τα λιβαδια, αλλα ηταν το μονο εντομο που αγαπουσαν οι ανθρωποι. και πως να μην την αγαπουσαν,η αννουλα ηταν μια ζωγραφια. οχι μεταφορικα. κυριολεκτικα. η αννουλα ηταν μια πεταλουδα που ξεπηδησε απο μια ζωγραφια,την ζωγραφια της χριστινας. ενος μικρου κοριτσιου με κοκκινα μαγουλα και μεγαλα λαμπερα ματια. η χριστινα την αγαπουσε πολυ την ζωγραφια της και την ειχε κατω απ'το μαξιλαρι της. συνεπαρμενη απ'την αγαπη της,η αννουλα η πεταλουδα, μια μερα ξεπηδησε απ'την ζωγραφια κι αρχισε να πεταει δειλα στην αρχη, πιο ζωντανα μετα μεχρι που αφεθηκε σε εναν χορο ονειρικο,σε ενα ταξιδι των αισθησεων.
με καθε πεταγμα της αννουλας, μεγαλωνε η αγαπη της χριστινας γι'αυτην και ο κοσμος γινοταν πιο ομορφος.καθε βραδυ ή οταν η αννουλα κουραζοταν, η χριστινα την εβαζε στη ζωγραφια κι αυτη απλωνε νωχελικα τα φτερα της κι αφηνε την ομορφια της να ποτισει το χαρτι.
για να επανελθουμε στο θεμα μας ομως, η λυση που προτεινε ο μπομπ ηταν απλη και ανεξοδη.
σκοτωνοντας την αννουλα θα εξαφανιζαν την ομορφια της και αρα δεν θα υπηρχε συγκριση και μετρο για την δικη τους ασχημια. η αννουλα δεν θα απορροφουσε πια ολα τα καλα συναισθηματα και το μισος των ανθρωπων για τα υπολοιπα εντομα θα καταγιαλαζε και θα χανοταν αφου δεν θα υπηρχε το αντιπαλο δεος να τους συνθλιψει.
το ακροατηριο εμεινε για λιγο συλλογισμενο μετα το τελος της ομιλιας του μπομπ(ηταν ολοι και ζαλισμενοι απ'το νεκταρ) και μετα ξεσπασε σε ενθουσιωδη χειροκροτηματα(αθορυβα βεβαια αλλα για των κοσμο των εντομων ενθουσιωδη).
η αποφαση παρθηκε ομοφωνα! η αννουλα επρεπε να πεθανει.
την αλλη μερα η σουλαρα επιασε απο κοντα 2 σκαθαρια που ηταν τα κατοικιδια ενος μικρου μπομπιρα της δευτερας ταξης.
το σχεδιο ηταν απλο. οταν ο μπομπιρας θα κοιμοταν, τα σκαθαρια με τις υπνωτιστικες τους ικανοτητες θα του εκαναν πλυση εγκεφαλου ωστε την αλλη μερα,στο σχολειο, να εκλεβε την ζωγραφια της χριστινας και να την κατεστρεφε.
οταν εφτασε το επομενο πρωι η χριστινα στο σχολειο,η αννουλα χουζουρευε ακομα ανυποπτη στη ζωγραφια της. η πρωτη ωρα τελειωσε και χτυπησε το κουδουνι για το μεγαλο διαλειμμα.
η χριστινα ετρεξε στην αυλη να παιξει σχοινακι με τις φιλες της.
ο μπομπιρας της δευτερας ταξης συρθηκε αθορυβα στην αιθουσα. δεν ηξερε ποια ηταν η τσαντα της αννουλας αλλα ηταν το μεγαλο διαλειμμα κι ετσι ειχε χρονο να κατσει να ψαξει ολες τις κοριτσιστικες τσαντες για την κολλα Α4 με την ζωγραφια της αννουλας.
το βραδυ στον βαλτο η συζητηση ειχε αναψει.. η σουλαρα ηταν ακομα αφαντη και μονο αυτη ηξερε τα νεα για την εκβαση του σχεδιου.. η προσμονη εφερνε ανατριχιλες στα 6ποδα οπως τον παλιο καλο καιρο.
ξαφνικα ακουστηκε ενα σουρσιμο πισω απ'τα καλαμια. κατι πλησιαζε, κατι μεγαλο..
οι συζητησεις επαψαν,μια αποκοσμη σιωπη απλωθηκε στον βαλτο(που και που διακοπτοταν απο τον λοξυγγα ενος γρυλλου).. και επιτελους η σουλαρα εμφανιστηκε!!!
φαινοταν κατακοπη και κουβαλουσε μια ασπρη ουρα.
"Τι ειναι αυτοο??" τσιριξε η λυδα.
"οι ζωγραφιες", απαντησε η σουλαρα
"ποιες ζωγραφιες; τι ειναι αυτα που λες??",συνεχισε στον ιδιο τσιριχτο τονο η λυδα
τωρα ειχε αρχισει να απλωνεται βαβουρα,η ανησυχια των εντομων ηταν φανερη.
"ο μπομπιρας δεν ηξερε την τσαντα της χριστινας,βρηκε 11 ζωγραφιες με πεταλουδες-οσα και τα κοριτσια στην ταξη της χριστινας- και μας τις εφερε ολες"
απογοητευση κυριευσε το ακροατηριο.
''τι θα κανουμε τωρα?"απορησε καποιος..
"θα τις καταστρεψουμε ολες",ουρλιαξε η λυδα που ηταν γνωστη για την απο-φασιστικοτητα της.
οι ζωγραφιες ηταν μεγαλες και τα εντομα δυσκολευονταν να τις σκισουν,ετσι προταθηκε αντι να παλευουν ασκοπα, να αναψουν μια φωτια.
οταν εγινε κι αυτο αρχισαν με κοπο να σερνουν τις ζωγραφιες προς αυτη.οταν κι η τελευταια ζωγραφια αρπαξε, ξαφνικα μεσα απ'τις φλογες πεταχτηκε η αννουλα βηχωντας κι αγκομαχωντας αλλα ευτυχως ακεραιη.τα εντομα αρπαξαν μικρα πεταμενα ξυλακια, τα αναψαν(αντι δαυλων) και αρχισαν με λυσσα να κυνηγανε την αννουλα..
αυτη τρομαγμενη οσο και εκπληκτη προσπαθουσε με οση δυναμη της ειχε απομεινει να τους ξεφυγει.
το κυνηγητο ηταν ανελεητο..εφυγαν απ'τον βαλτο,περασαν τον μεγαλο θαμνο,την γρια καρυδια και το ξιπασμενο κυπαρισσι και βγηκαν σε εναν αυτοκινητοδρομο..(ολα αυτα ειχαν κρατησει ολο τη νυχτα,κοντευε να ξημερωσει)..κανεις δεν φαινοταν διατεθιμενος να τα παρατησει-εκτος απ'την μαρουσσα που στην διαδρομη αρπαξε λιγο απ'τον δαυλο και αποδημησε εις Κυριον. η αννουλα χτυπαγε με δυναμη τα φτερα της,προσπαθουσε να ξεφυγει και επαιρνε κουραγιο απ'την σκεψη της χριστινουλας που θα την περιμενε σπιτι..
κοιταξε για μια στιγμη πισω της. ολοι φαινονταν για καποιο λογο να ειχαν σταματησει.
"θα κουραστηκαν", σκεφτηκε ανακουφισμενη,"τα καταφερα!"
πλατς!κι εσκασε στο παρμπριζ του φορτηγου.

τοσα στο μυαλο μου

εχω τοσα πραγματα αυτη τη στιγμη στο μυαλο μου..και την ατελειωτη διαθεση να γραψω,να τα βγαλω απο μεσα μου-οπως παντα τα βραδια οταν γυρναω σπιτι.ειναι ομως πολλα κι εγω κουρασμενη και η σκεψη του πρωινου ξυπνηματος απλως επιβαρυνει την κατασταση-οπως οφειλει αλλωστε.
ειναι κριμα που ολες αυτες οι σκεψεις δεν θα υπαρχουν αυριο-οχι τουλαχιστον με τον τροπο που υπαρχουν σημερα- αλλα δεν μου παει καρδια να μη τους δωσω την πρεπουσα σημασια κατα την συγγραφη κι ετσι προτιμω να μην τις αναφερω καθολου.
κλεινω αυτο το χωρις ουσια κειμενο με μια καληνυχτα γεματη νοημα..
http://www.youtube.com/watch?v=UbwqnsPOazs

καληνυχτα παρασκευουλα..

..και φρονιμα. ειναι μια απ'τις επισκεψεις του παιδιου μεσα μου..κι οσο θα μεγαλωνω τοσο πιο αναπαντεχες θα ειναι κι ευχαριστες-ευελπιστω οχι λογω σπανιοτητας.
με ενα αρκουδακι αγκαλια μπορεις να αγαπας ολο τον κοσμο και με ενα μαξιλαρι στο προσκεφαλι σου, ριχνεις πετονια σε μια θαλασσα ονειρα..
κι αν δεν κοιμομουν με αρκουδακι κι αν βιαζομουν να μεγαλωσω, εχω ολο το χρονο να γυρναω πισω.Να κανω την αληθεια της παιδικης φαντασιας, μαγεια της ενηλικης ζωης μου.
ενα ποτηρι γαλα για αθωοτητα κ μια μεζουρα μελι να γλυκανει το δειλινο..

ο πιο γενναιοδωρος..

ας προσπερασουμε με βημα ταχυ τις αληθειες και τα ονειρα.
η σημασια του να εισαι φευγατος.
η αναμιξη των αισθησεων και ο αχταρμας των συναισθηματων κι εγω παντα αναποφασιστη.
αυτα ομως ηταν χτες.
ζητα μου δυσκολα ηλιε κι εγω θα απαρνηθω την σκια,
θα τρεξω με ορμη μικρου παιδιου να απαντησω την θερμη της ζωης.
και οπως χτες δεν θα φοβαμαι,δεν θα αναβαλλω.
μονο θα γευομαι.
κι οση ειναι η πλουσια κρεμωδης υφη της πληρωσης τοση θα ειναι η απολαυση μου για τον ουρανο που απλωνεται μπροστα μου γεματος γλυκια κινητηρια προκληση!
κ εγω θα ζησω σαν ναναι η ζωη για μενα
θα νιωσω σαν ναναι η λογικη για αλλους
και θα ανασανω την μαγικη ανασα της λιακαδας
που μου προσφερεις..
γιατι υπαρχει μονο ενας τροπος..
κι αυτος ειναι ο πιο γενναιοδωρος.

οχι και κουτσομπολιο!! ολα κι ολα..

πανω απ'ολα ειλικρινεια..γι'αυτο λοιπον πρεπει να παραδεχτω οτι σημερα θα γραψω οχι συνεπαρμενη απο εναν ανυποταχτο καλλιτεχνικο οιστρο αλλα για να απασχοληθω με κατι προκειμενου να αποφυγω το πλυσιμο των πιατων..ειχα σκοπο να γραψω για τον θανατο αλλα θα πρεπει να περιμενει μαλλον αυτη η αναρτηση..
με αφορμη λοιπον μια ατακα απο ταινια("οι ανθρωποι χρειαζονται τις ιστοριες σαν το ψωμι.τους λενε πως να ζουν και γιατι")βρηκα το θεμα μου..
κ εχει να κανει με τις προσωπικες ιστοριες..οχι τις δικες μου αλλα των αλλων..
και ας μην παρεξηγηθει αυτο..δεν μιλαω για κουτσομπολιο αλλα για παρατηρηση κ ο,τι
συνεπαγεται αυτο..
σκεφτομουν λοιπον οτι απο πολυ μικρη ειχα μια ιδιαιτεροτητα. αντιμετωπιζα τις ταινιες,τα παραμυθια και τα κουτσομπολια το ιδιο. οχι σαν ενα τροπο να περναω την ωρα μου αλλα χωρις να το καταλαβαινω καπως σαν εμπειριες αλλων που ομως μπορουσαν ευκολα κι ανωδυνα να γινουν δικη μου πειρα.
ολο αυτο ειναι σχετικο βεβαια γιατι κατι θα ξερει ο κοσμος που υποστηριζει οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις κ ετσι καταληγω σε ενα διλημμα.
δεν μπορω να αποφασισω σε ποιο ποσοστο ειναι η ωριμοτητα που σε βοηθα να μαθαινεις απ'τα λαθη των αλλων ή η δειλια που σε αποτρεπει απ'το να τα επαναλαβεις.
και νομιζω οτι τελικα η απαντηση που ψαχνω δεν εχει να κανει με τιποτα απ'τα δυο..
ειναι θεμα συγκυριων και συμπτωσεων το αν θα επιλεξεις να ακολουθησεις τον λαθος δρομο που διαλεξε καποιος αλλος η οχι.ειναι θεμα χαρακτηρα τι θα επαναλαβεις και τι θα αποφυγεις και θεμα αντιληψης να ξερεις το λαθος και τις συνεπειες του πριν καν συντελεστει(η παθητικη εδω μονο ειρωνικα μπορει να χρησιμοποιηθει).
αρα τελικα γιατι ολη μου την ζωη νιωθω οτι ειμαι απλα ο παρατηρητης?
ισως γιατι δεν μπορω να ειμαι ο παρατηρητης της δικης μου ζωης,το κανουν αλλοι αυτο για μενα.και οσο ανεξαρτητη κι αν θελω να το παιζω,αυτοι οι παρατηρητες τελικα ειναι σημαντικοτεροι κι απ'τις ιδιες τις επιλογες..
τελικα κολλαει παντου αυτη η επιστημη. στη φυσικη δεν λεγαμε οτι δεν μπορουμε να μιλαμε για ενα φαινομενο αν δεν υπαρχει εξωτερικος του συστηματος παρατηρητης?
αυτα για σημερα
καληνυχτα παρασκευουλα και φρονιμα..

16 νοεμβρη

το σπιτι μου ειναι στο σημειο που καποτε στεγαζοταν η παλια ασφαλεια..και καθε χρονο τετοια μερα, τα τεσσερα τελευταια χρονια που μενω εδω,ερχονται επισημοι και ανεπισημοι να αφησουν ενα στεφανι η στην καλυτερη να αναμοχλευσουν παλιες μνημες πλασμενες με το υλικο που μας κανει ανθρωπους.
τα προηγουμενα χρονια το μονο που εβλεπα ηταν τα εναποθισαντα στεφανια και οι κρεμασμενες ελληνικες σημαιες στην εισοδο του στενου μου πεζοδρομου.
φετος,σημερα,ετυχε να ειμαι σπιτι την ωρα που ακουστηκε ο εθνικος υμνος. ηξερα περιπου τι να περιμενω αλλα βγηκα εξω να ριξω μια ματια.
ο πεζοδρομος ηταν πολυ στενος ακομα και για τα 20 ατομα που ηταν συγκεντρωμενα. στεκονταν λιγο πιο πισω ακινητοι οσο η "μπαντα" εδινε ρυθμο στο εθνικο τους αισθημα.
υπηρχαν καποιοι νεοτεροι λιγο πιο επισημοι και μια χουφτα γεροντακια,συνταξιουχοι πια -φανταζομαι- που εστεκαν με τα χερια σταυρωμενα και μια ελαφρια συστολη στο προσωπο τους.
μπροστα απο ολους,λιγο απομακρυσμενος και προσηλωμενος σ'ενα σημειο του φρεσκοβαμμενου τοιχου ηταν ενας παππους γυρω στα 60.ηταν ντυμενος απλα και η σταση του σωματος του εδειχνε εναν ανθρωπο κουρασμενο αλλα οχι νικημενο απ'τον χρονο.φαινοταν τοσο απορροφημενος στις σκεψεις του σαν να μπορουσε να δει περα απ'τον τοιχο κατι αορατο για τους αλλους.
κρατουσε αποστασεις αλλα το εκανε με τρομερη σεμνοτητα και ενα βλεμμα ποτισμενο απο ειλικρινη συγρατημενη συγκινηση και σεβασμο.για μια στιγμη ενιωσα οτι ηταν μονος του στο στενο,η παρεα πισω γινοταν ενα με τον φοντο.περασε αυτη την μερα απο ενα μερος που του θυμιζε κατι απ'το παρελθον..οχι απ'το παρελθον οπως το αντιλαμβανομαστε εμεις. κατι απ'το δικο του παρελθον.
ο εθνικος υμνος παιχτηκε σε fast forward,οσο χρειαστηκε για να κλεψει το βλεμμα μου η εκφραση αυτου του ανθρωπου..μια φωνη διακοψε την σκεψη μου:"ελατε να βγαλουμε και μια φωτογραφια τωρα"..ολοι μαζευτηκαν κ ο παππους ακομα πιο απομακρος τωρα εριξε μια τελευταια ματια στον τοιχο..
τελειωσε και το πολυτεχνειο για φετος..πριν καν ερθει η 17 νοεμβρη.
του χρονου παλι

"..με 3 φουσκαλες.."

χρειαζομαι εναν καφε ελληνικο μετριο με 3 φουσκαλες. καπως ετσι φανταζομαι θα βγω απ'την κρυψωνα του κυνισμου. οπως ολοι οι ειρωνες, εχω την δικαιολογια στο στομα πριν με ρωτησουν: "ειμαι ρεαλιστρια.."
αχ, ναι, δεν τα μαθατε? ειμαστε ολοι ρεαλιστες. απο τοτε που η πικρια κ ο φθονος για την χαμενη ευτυχια -που σιγουρα εχει καποιος αλλος(δεν τον γνωριζουμε αλλα θα υπαρχει δεν μπορει..)- κρυφτηκε στα σπλαχνα μας και συγκαλυπτεται απο εναν μετριοπαθη καθωσπρεπισμο στα χρονια τουτα της μη χολερας, ειμαστε ολοι ρεαλιστες.
κ αυτος ο ρεαλισμος ειναι σαν το κοσκινο της γιαγιας.μονο που με τη φουρια να την βγαλουμε καθαρη αλλη μια μερα, ξεχασαμε πως κοσκινιζουν.. αντι να κραταμε το καλο πραγμα-αυτο που ξεφευγει απ'τις τρυπιτσες,που δεν το βλεπεις αλλα αν εκπαιδευσεις τις αισθησεις σου,το νιωθεις- κραταμε τη βρωμια,το κατακαθι.
γιατι αυτο που μας λενε ολοι ειναι οτι δεν υπαρχει ποιοτητα..αυτο που δεν μας λενε ειναι οτι την ποιοτητα την διωξαμε εμεις,για να μη νιωθουμε μικροι,ανημποροι κ ελεεινοι μπροστα στο μεγαλειο της.. γιατι η καταντια μας ψαχνει την ανωτεροτητα της στη συγκριση με την καταντια του διπλανου. γιατι αυτο ειναι το ευκολο.
που να μαθεις να κοσκινιζεις τωρα..

αντε να φυγουμε..

τα λεφτα λεφτα θα κανουν και αλι στους που τα χανουν..
εμενα δηλαδη,που η σχεση μου με το χρημα ειναι....καπως σαν την σχεση της tv με το πνευμα.
πουλαω χωρις να εχω.
τεσπα επειδη ομως την τηλεοραση μπορει να την βριζω,τηλεορασακιας ομως ειμαι, δεν μπορω να μην βλεπω και ποσο απαραιτητο ειναι το χρημα-ειδικα αν δεν το'χεις.
ξυπνας ενα βροχερο πρωι και σου'χει λειψει το παρισι βρε παιδι μου(τωρα πως γινεται αυτο αν δεν το'χεις επισκεφ8ει δεν ξερω..8α'μουν παριζιανα σε καποια αλλη ζωη) να μην μπορεις να πεταχτεις μια βολτα??
αχ αχ φοιτητιλικι τι μας κανεις!!ποιος 8α'χε μυαλο για εκδρομες αν δεν ηταν το κεφαλι του γεματος αερα κοπανιστο? και ποιοι εχουν στο κεφαλι τους αερα κοπανιστο?τα 3χρονα,ο παππους μου κι οι φοιτητες...(καλα και αλλοι αλλα βαριεμαι να γραφω). το θεμα μας εδω ειναι το ταξιδι..
και το ταξιδι ειναι ωραιο..μην τα λεω εγω τωρα,τα'χουν πει κι αλλοι πολλοι..
αλλα που...και εκδρομη στα καλαβρυτα να παω λεφτα θελω..
και η τηλεμεταφορα να ειναι εφικτη καποτε, πανακριβη θα ειναι κι αυτη..
και το χειροτερο(/καλυτερο)...εγω ακομα αφραγκη...;)