αναισθησία

δε νιωθω χαρουμενη, δε νιωθω λυπημενη..πραγματα συμβαινουν και δεν εχουν πια την βαρυτητα που καποτε ειχαν. εχω σταματησει και να γραφω..
κακο σημαδι
σκεφτομαι πολλα και κανω λιγα.
ειναι μια φαση?
ενα ελπιζω.
να μη μεγαλωνω

ευγνωμοσυνη για ολους τους ανθρωπους που ειναι ακομα ανθρωποι

υπαρχουν καλοι ανθρωποι και κακοι ανθρωποι? υπαρχουν ευδιαθετοι ανθρωποι και κακοδιαθετοι ανθρωποι? υπαρχουν κομπλεξικοι ανθρωποι και ακομπλεξαριστοι ανθρωποι? υπαρχουν σιωπηλοι ανθρωποι και λαλιστατοι ανθρωποι? υπαρχουν ευγενικοι ανθρωποι και αγενεις ανθρωποι? η υπαρχουν ολα σε 1 ανθρωποι και απανθρωποι?
κι ολα αυτα λογω της αποδοκιμαστικης η απλα κουρασμενης σιωπης του ταξιτζη..

ειμαι κουρασμενη και αγχωμενη κι αυτος ειναι χαλια συνδυασμος στις 4 το πρωι. γιατι ουτε να κοιμηθεις μπορεις απ'το αγχος ουτε να κανεις κατι για να ηρεμησεις,οποτε.. δοκιμασα ολα τα φυσικα ηρεμιστικα στα οποια καταφευγω συνηθως αλλα τιποτα. και ρε γμτ οι 4 ωρες που μενουν για το πρωινο ξυπνημα αυτη την στιγμη φανταζουν ατελειωτες για να ξαγρυπνησω και ελαχιστες για να κοιμηθω. για να μη θυμηθω τωρα και τους φακους μου που εχουν κολλησει στα ματια μου,εχουν θαμπωσει και δεν μπορω να τους βγαλω γιατι δεν εχω υγρο.κι ολα αυτα δεν με νοιαζουν. ο πρωινος πονοκεφαλος με νοιαζει κι αυτο το ηλιθιο αγχος που δεν θα τα ξεφορτωθω τοσο ευκολα.. καλη εβδομαδα..

still ill: Where be your gibes now?
αυτη ειναι μια αναρτηση απο ενα μπλογκ που θα μπορουσε να ειναι το δικο μου μετα απο καποια χρονια ( ελπιζω να μην προσβαλλει τον ιδιοκτητη του το "θρασος" αυτης μου της αποψης..).. την παραθετω εδω οχι γιατι εχει καποια συνεχεια με τις σκεψεις που θα ακολουθησουν αλλα γιατι ηταν η αφετηρια τους και αρα ενιωσα οτι οφειλα στο συγγραφεα της και δευτερευοντως στην αναγκη μου να επιτρεπω μια ολοκληρωμενη, ψυχοκοινωνικη θεωρηση των οσων γραφω (προς χαριν της πιστοτητας των νοηματων), μια θεση στο μλογκ. (μακαριος ο υπομενων το μηκος αυτης της προτασης)
διαβαζοντας λοιπον την αναρτηση αυτοματα γινοταν στο μυαλο μου μια κατηγοριοποιηση των σκεψεων διαφορετικων ανθρωπων (ανεαρτητως κοινωνικοπολιτισμικης προελευσης) για το ιδιο θεμα..σαφως και το ενδιαφερον της ολης υποθεσης ειναι το φασμα των λογικων οδων, που πιθανον εχουν κοινη αφετηρια αλλα καταφερνουν να καταληγουν σε διαφορετικους τερματικους σταθμους -ή και το ακριβως αντιθετο.
ολα αυτα περνουσαν απ'το μυαλο μου και με εκαναν να συνειδητοποιησω οτι τελικα ισως να μην λειτουργω τοσο ορθολογιστικα οσο νομιζα. μου πηρε χρονια να εμπεδωσω αυτη την πραγματικοτητα που μου ειναι τοσο ευκολο να κατανοησω θεωρητικα(τα ποικιλα μονοπατια της σκεψης). παντα υπηρχαν πραγματα που θεωρουσα αυτονοητα. πραγματα και ιδεες για τα οποια μου ηταν αδιανοητο οτι θα υπηρχε αντιλογος -τουλαχιστον σιγουρα οχι τετοιος ωστε να κλονησει τις θεμελιωδεις βασεις της λογικης μου,που θεωρουσα οτι ηταν και ο κοινος νους.
και τωρα διχαζομαι. πρωταρχικος σκοπος μου ηταν να αναρωτηθω ποσο περιεργο και θαυμαστο ειναι μεσα απ'ολη αυτη την πολυπλοκοτητα της σκεψης, να υπαρχουν εστω και 2 ανθρωποι που συμφωνουν- ή ακομα παραπερα,που σκεφτονται με τον ιδιο τροπο. και ποσο στατιστικα παραλογο ειναι αυτο, αν συμπεριληφθουν σ'αυτη την αναζητηση και πραγματικα στοιχεια(επιδημιολογικοι παραγοντες δημογραφικου τυπου,οικογενειακο ιστορικο, γενετικη συμμετοχη κλπ). γραφοντας ομως το κειμενο ενιωσα οτι με οδηγουσε αλλου. στο να συνειδητοποιησω τον απολυταρχισμο της σκεψης μου, που θεωρει αυταποδεικτη την αξια των δικων της συμπερασματων και περιφρονει ως απλοϊκα ή προϊον πλανης συμπερασματα, ιδεες που δεν συναδουν με τις δικες μου εγκατεστημενες και θεμελιωδεις πεποιθησεις.
το αφηνω να αιωρειται προς το παρον.
δι ενντ.

μια ωρα πριν ερθεις αδειαζω το μυαλο μου απ'τη νεκρη φυση και τις κομμενες σκηνες. ζηταω να βρω αυτο που ξεθαψες και σαν απο συνηθεια, το κανω μηχανικα..
ας αγαπαω την ανεξαρτησια μου κι ας ζω με τα δεσμα μου-ή και το αντιθετο.

για δυο στιγμες ας ειμαι ελευθερη.
κι ας ειναι ολα σαν τη ζωη πραγματικα.
κι αυτο το λατρεμενο μου θεατρο- του παραλογου, ας μενει για δυο στιγμες εκτος..

οσο μπορει και οσο μου επιτρεπεται θα το τραβηξω, σαν να κλεβω το μαντηλι της νεραιδας.
ξερω οτι εκεινη θα υποφερει αναγκασμενη να πλανιεται στη γη κι ισως τα αναφιλητα της με λυγισουν-απο οικτο πια για το καποτε ελευθερο πλασμα,
αλλα δεν θα αντισταθω στη ζαβολια..

αν καποτε ερθει για μενα, πες του πως ειμαι ανθρωπος.
αυτο μονο.

επιστροφη..

στην πατρα, στη σχολη και βεβαια στο πολυαγαπημενο μου φοιτητιλικι..α! για να μην το ξεχασω, οποιος εχει ορεξη για αμερικανικη πολιτικη σατυρα να μη χασει την ομιλια του στιβεν κολμπερ στον λευκο οικο!
να τονισω σ'αυτο το σημειο ποσο πρεπει να εκτιμηθει η προσπαθεια μου να συνεχισω να γραφω στο μπλογκ δεδομενου οτι το πληκτρολογιο μου χαλασε(-το χαλασα) και γραφω με το πληκτρολογιο οθονης η καμενη!!!
σαφως και για πρωτη αναρτηση της φετινης χρονιας καποιος θα περιμενε κατι πιο ουσιαστικο αλλα ως γνωστον η οικοδεσποινα του ιστολογιου ειναι τρεις λαλουν και δυο χορευουν(και πλεον επηρεαστηκε και το πισι απ'τη φιλοσοφια αυτη) και ολα καλα αρκει να μην χανουμε την επαφη!!!!!
(μην επιχειρησετε να καταλαβετε..καθε χρονο και χειροτερα παω..)
αντε..και καλη χρονια!