μια ωρα πριν ερθεις αδειαζω το μυαλο μου απ'τη νεκρη φυση και τις κομμενες σκηνες. ζηταω να βρω αυτο που ξεθαψες και σαν απο συνηθεια, το κανω μηχανικα..
ας αγαπαω την ανεξαρτησια μου κι ας ζω με τα δεσμα μου-ή και το αντιθετο.

για δυο στιγμες ας ειμαι ελευθερη.
κι ας ειναι ολα σαν τη ζωη πραγματικα.
κι αυτο το λατρεμενο μου θεατρο- του παραλογου, ας μενει για δυο στιγμες εκτος..

οσο μπορει και οσο μου επιτρεπεται θα το τραβηξω, σαν να κλεβω το μαντηλι της νεραιδας.
ξερω οτι εκεινη θα υποφερει αναγκασμενη να πλανιεται στη γη κι ισως τα αναφιλητα της με λυγισουν-απο οικτο πια για το καποτε ελευθερο πλασμα,
αλλα δεν θα αντισταθω στη ζαβολια..

αν καποτε ερθει για μενα, πες του πως ειμαι ανθρωπος.
αυτο μονο.