δια απαγχωνισμου..

ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν παντα ο πνιγμος. ποιος να το'λεγε οτι θα το'βρισκα απ'την ιδια την οικογενεια μου. πνιγομαι, ασφυκτιω. κι οχι με την καταπιεστικη εννοια των 15 χρονων. με την -εχω τεραστιο σοι που το αγαπαω αλλα μερικες φορες ανηκουν σ'αυτο και ανθρωποι που θελω να τους ριξω μια μπουνια και μου καταστρεφουν την μερα, την βδομαδα η την ζωη αναλογως διαθεσης δραματοποιησης και βαρυτητας δολοφονικης αποπειρας σε βαρος μου- εννοια. και απορω.. αυτο ηταν? τελειωσε η φοιτητικη ζωη και μαζι της κι εγω? πρεπει να με βαλω στο ψυγειο μεχρι να ανακαλυφθει η παραταση των φοιτητικων χρονων μεχρι τα 80 και ως τοτε να χαμογελαω σαν ζομπι στα παππουδια? χριστε μου, μηπως κανω ενα τραγικο λαθος? μηπως με το να γινω παθολογος προσθετω νεα μελη στο σοι? βλεπω μια στρατια θειαδων και παππουδων να με πλησιαζουν με απειλητικες διαθεσεις και δεν ξερω απο που θα φυγω!.δεν μπορω να φυγω........ πλεον, εδω ειναι το σπιτι μου...