δια απαγχωνισμου..

ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν παντα ο πνιγμος. ποιος να το'λεγε οτι θα το'βρισκα απ'την ιδια την οικογενεια μου. πνιγομαι, ασφυκτιω. κι οχι με την καταπιεστικη εννοια των 15 χρονων. με την -εχω τεραστιο σοι που το αγαπαω αλλα μερικες φορες ανηκουν σ'αυτο και ανθρωποι που θελω να τους ριξω μια μπουνια και μου καταστρεφουν την μερα, την βδομαδα η την ζωη αναλογως διαθεσης δραματοποιησης και βαρυτητας δολοφονικης αποπειρας σε βαρος μου- εννοια. και απορω.. αυτο ηταν? τελειωσε η φοιτητικη ζωη και μαζι της κι εγω? πρεπει να με βαλω στο ψυγειο μεχρι να ανακαλυφθει η παραταση των φοιτητικων χρονων μεχρι τα 80 και ως τοτε να χαμογελαω σαν ζομπι στα παππουδια? χριστε μου, μηπως κανω ενα τραγικο λαθος? μηπως με το να γινω παθολογος προσθετω νεα μελη στο σοι? βλεπω μια στρατια θειαδων και παππουδων να με πλησιαζουν με απειλητικες διαθεσεις και δεν ξερω απο που θα φυγω!.δεν μπορω να φυγω........ πλεον, εδω ειναι το σπιτι μου...

κινεζικα βασανιστηρια

ποσο απλο ειναι να ξεχωρισεις ενα πραγματικα καλο παρτυ απο ενα χαλια παρτυ?
αν ακουγοντας την περιγραφη του σου ερχονται στο μυαλο βασανιστηρια (με εκαψαν με τσιγαρο, πατησα σπασμενα γυαλια, εκανα εμετο στην μπανιερα, μου εριξαν παγακια μες στο φορεμα, εχω γεμισει φουσκαλες, πηραν φωτια τα μαλλια μου), τοτε ξερεις οτι εχασες ενα γαματο παρτυ.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ..?

πραγματικα τωρα ομως ας μου λυσει καποιος μια απορια.. ποτε ζοριζεσαι περισσοτερο?.. να αναζητησεις την πληροφορια, να την αποθηκευσεις η να την χρησιμοποιησεις?...
ιδου η απορια.
και ερχομαι στο καθεκαστο. τα πρωτα χρονια της ζωης μαθαινεις να αποθηκευεις πληροφοριες που- ανεξαρτητως χρησιμοτητας- σπανια χρησιμοποιεις -εκτος αν αφορουν την επιβιωση σου.
οταν χρειαστει ο καιρος να αποδωσεις κατι, πρεπει 1ον) να ανατρεξεις στη μνημη σου, 2ον) να αναζητησεις τα δεδομενα που δεν εχεις και 3ον) να χρησιμοποιησεις την σουπερ κοιμισμενη -αν οχι ανυπαρκτη- συνδυαστικη λογικη σου (αυτο που εμαθες στο σχολειο σαν ορισμο της κριτικης σκεψης) και να βγαλεις ενα αποτελεσμα.
το παραδοξο σ'αυτην την διαδικασια ειναι οτι ενω ζεις στον κοσμο της πληροφοριας, οταν το αποτελεσμα ειναι μια αποφαση ζωης που καλεισαι να παρεις, ποτε δεν υπαρχουν αρκετα δεδομενα...................................................................................................................!
και ας μου πει καποιος ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΤΕ?

κουραση..

ειμαι κουρασμενη.. και δεν ξερω αν δικαιουμαι να νιωθω ετσι αλλα εγω ετσι νιωθω.. το μυαλο μου ειναι ενα περιεργο πραγμα. κουραζεται ευκολα αλλα καθε που παω να το ξεκουρασω επαναστατει και γεμιζει τυψεις, μεταφραζομενες στην προσφατη κολλητη μου- την υπερενταση. το πρωι δεν θελω  να ξυπνησω και το βραδυ δεν μπορω να κοιμηθω. ειμαι σε φαση διακοπων και δεν εχω καταλαβει αν κανω διαλειμμα απο κατι εκτος απ΄τη σχεση μου. ατιμο πραγμα το μυαλο. δεν ξερει τι θελει μου φαινεται και πρεπει να παιδευομαι κι εγω μαζι του.
για να μην παρεξηγηθω, μιλαω για νοητικη κουραση, αυτο που στην τριτη γυμνασιου ονοματισε ενας καθηγητης επαγγελματικου προσανατολισμου "νοητικη κοπωση" , για να εξηγησει στην μητερα μου γιατι βαριομουν να διαβασω.. επιστημονες ανθρωποι.. χαχα! μονο για να δυσκολευουν τις ζωες των ανθρωπων υπαρχουνε.. θα παω να οργωνω τα κτηματα τις γιαγιας μου φαινεται. στο πολυ κεφι θα λυνω και κανενα σουντοκου.
αντε τσαο..;)

αχα. τσουπ. εκει που δε με περιμενα εμφανιζομαι. οποιος εχει προβλημα με τους τονους ας φυγει, οποιος εχει προβλημα με τα ορθογραφικα, θες να γινουμε φιλοι?
εγω μεγαλωνω κι αφηνω το γραψιμο κι ο πατερας μου εγινε μπλογκερ και γραφει καθε μερα..
τι παθατε χιλιαδες αναγνωστες? σας ενδιαφερει περισσοτερο η πεζοτητα της καθημερινοτητας? θελετε να ενημερωνεστε? αποζητατε το νεο στη στασιμη ζωη σας? ε τοτε πηγαιντε στο μπλογκ του πατερουλη, εγω δεν εχω νεα. δεν εχω ουτε και παλια. γιατι ποιον στ'αληθεια ενδιαφερουν?
ποιος ρωταει τι νεα και θελει να μαθει τις τελευταιες συγκλονιστικες εξελιξεις στη ζωη του γιωργου? αληθεια, μεταξυ μας τωρα.. καθε φορα που ρωτας καποιον 'τι κανεις?' δεν ευχεσαι να μην εχει νεα γιατι μεσα σου κατι φωναζει ΧΕΣΤΗΚΑ, σε βλεπω μια φορα στο τοσο, ειναι μια στο εκατομμυριο η πιθανοτητα να εχεις να πεις κατι που με ενδιαφερει, πες ενα καλα και προχωρα!
η σκυλα μου με κοιταει ολο απορια που βαραω τα πληκτρα στο πισι. μαλλον παραεχω πολυ καιρο να το κανω. η απλα την ξυπνησα επειδη την κλωτσησα κατα λαθος.
αν εως τωρα εσυ που διαβαζεις το ποστ δεν εχεις χασει το ενδιαφερον σου θα το χασεις πιο κατω, οποτε μην πεις οτι δεν σου το'πα. θα ηταν καλο να γραψω διπλα στον τιτλο του μπλογκ : απευθυνεται σε μενα. ναι καλο θα ηταν.
τεσπα, που ηθελα να καταληξω?... χμμ.. ανοητη διασπαση σκεψης!
δεν θυμαμαι οποτε παω σε αλλο θεμα.. ισως θα ειχε πλακα να καταγραφω τα ονειρα μου. η σχεση μου πιστευει οτι θα γινοντουσαν ωραιοι πινακες, ψυχεδελιασμενοι, εγω ομως ζωγραφιζω μονο οτι μπορω να αντιγραψω.. πως να αντιγραψω τα ονειρα μου?
καμια φορα πιστευω οτι στον υπνο μου ζω αυτη την δευτερη ζωη που ειμαι το σουπερ παρανοικο ατομο και τα ονειρα ειναι ενας τροπος για να διοχετευω την ορμη της φαντασιας μου καπου χωρις να παρεκτρεπομαι απ'τις κοινωνικες συμβασεις. η μηπως συμβαινει το αναποδο? μηπως στην πραγματικοτητα συμβιωνω με σουπερ παρανοικα οντα πραγμα που με εχει οδηγησει στην καθιερωση αυτης της σαπιας ανουσιας προσωπικοτητας που εχω αναπτυξει?..
..σκυλα? εσυ τι λες?