δια απαγχωνισμου..

ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν παντα ο πνιγμος. ποιος να το'λεγε οτι θα το'βρισκα απ'την ιδια την οικογενεια μου. πνιγομαι, ασφυκτιω. κι οχι με την καταπιεστικη εννοια των 15 χρονων. με την -εχω τεραστιο σοι που το αγαπαω αλλα μερικες φορες ανηκουν σ'αυτο και ανθρωποι που θελω να τους ριξω μια μπουνια και μου καταστρεφουν την μερα, την βδομαδα η την ζωη αναλογως διαθεσης δραματοποιησης και βαρυτητας δολοφονικης αποπειρας σε βαρος μου- εννοια. και απορω.. αυτο ηταν? τελειωσε η φοιτητικη ζωη και μαζι της κι εγω? πρεπει να με βαλω στο ψυγειο μεχρι να ανακαλυφθει η παραταση των φοιτητικων χρονων μεχρι τα 80 και ως τοτε να χαμογελαω σαν ζομπι στα παππουδια? χριστε μου, μηπως κανω ενα τραγικο λαθος? μηπως με το να γινω παθολογος προσθετω νεα μελη στο σοι? βλεπω μια στρατια θειαδων και παππουδων να με πλησιαζουν με απειλητικες διαθεσεις και δεν ξερω απο που θα φυγω!.δεν μπορω να φυγω........ πλεον, εδω ειναι το σπιτι μου...

κινεζικα βασανιστηρια

ποσο απλο ειναι να ξεχωρισεις ενα πραγματικα καλο παρτυ απο ενα χαλια παρτυ?
αν ακουγοντας την περιγραφη του σου ερχονται στο μυαλο βασανιστηρια (με εκαψαν με τσιγαρο, πατησα σπασμενα γυαλια, εκανα εμετο στην μπανιερα, μου εριξαν παγακια μες στο φορεμα, εχω γεμισει φουσκαλες, πηραν φωτια τα μαλλια μου), τοτε ξερεις οτι εχασες ενα γαματο παρτυ.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ..?

πραγματικα τωρα ομως ας μου λυσει καποιος μια απορια.. ποτε ζοριζεσαι περισσοτερο?.. να αναζητησεις την πληροφορια, να την αποθηκευσεις η να την χρησιμοποιησεις?...
ιδου η απορια.
και ερχομαι στο καθεκαστο. τα πρωτα χρονια της ζωης μαθαινεις να αποθηκευεις πληροφοριες που- ανεξαρτητως χρησιμοτητας- σπανια χρησιμοποιεις -εκτος αν αφορουν την επιβιωση σου.
οταν χρειαστει ο καιρος να αποδωσεις κατι, πρεπει 1ον) να ανατρεξεις στη μνημη σου, 2ον) να αναζητησεις τα δεδομενα που δεν εχεις και 3ον) να χρησιμοποιησεις την σουπερ κοιμισμενη -αν οχι ανυπαρκτη- συνδυαστικη λογικη σου (αυτο που εμαθες στο σχολειο σαν ορισμο της κριτικης σκεψης) και να βγαλεις ενα αποτελεσμα.
το παραδοξο σ'αυτην την διαδικασια ειναι οτι ενω ζεις στον κοσμο της πληροφοριας, οταν το αποτελεσμα ειναι μια αποφαση ζωης που καλεισαι να παρεις, ποτε δεν υπαρχουν αρκετα δεδομενα...................................................................................................................!
και ας μου πει καποιος ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΤΕ?